شاعر بی تکرار عاشقانه ها با دو حسرت 

صحبت از شاعری است که با اشعار بدون تاریخ و بدون انقضا حداقل برای یک بار هم که شده روح شنونده و خواننده را نوازش داده و با گذشت بیش از سه دهه از وداعش با زندگی، - هنوز هم روح غزل و شعر در آثارش، زنده بوده و روز شعر و ادب فارسی به نام او ثبت شده است.

شهریار، شاعری که عشاق با شعر حالا چرای او عشق را زندگی کرده و با منظومه ی حیدربابایه سلامش ، جریان زندگی روستایی را حس کرده و با تک به تک شخصیت های شعر او زیسته اند، شاعری فرا مرزی که بدون سفر به نقطه ای، مرزها را درنوردیده و جهانی شد.

هر چند نام استاد شهریار برای تمامی ایرانیان و کشورهای دوست و همسایه و اهالی فرهنگ و هنر، نامی آشنا است؛ اما پس از چندین دهه، هنوز جای کار بسیاری برای معرفی ابعاد شخصیتی و آثار او وجود دارد.

به خانه استاد شهریار رفته و پای صحبت هادی بهجت تبریزی، فرزند استاد شهریار نشسته ایم و او چنان از پدر، می گوید که گویی هنوز غم از دست دادن شهریار برایش تازه است، شاعری که خود معتقد بود با شمشیر قلمش، ملک دلی نمانده تا آباد نکند.

هادی در این مدت از علاقه پدرش به اهل بیت (ع) و ملموس بودن آن در آثارش به ایسنا می گوید، از علاقه شهریار به انزوا، تنهایی و محبتی که به فرزندان و دوستانش داشته است و قدرت شعر شهریار را جداگانه قابل بحث دانسته و با اشاره به دلایل محبوبیت و وجه تمای�